Poging mislukt

Korter kan ik het niet zeggen: de poging om Krijn van de beademingsbuis af te halen en weer helemaal zelf te laten ademen is mislukt. Hij moest alsnog opnieuw geïntubeerd worden en ligt weer aan de beademing. En dat het écht, écht, écht geprobeerd is, weet ik, want ik was erbij. Wat vooraf niet de bedoeling was uiteraard.

De hele dag was het afwachten op een goed moment. Als de dialyse klaar is, als de Oberärztin klaar is met alle visites, als hij goed rustig en wakker is. Inmiddels was het eind van de middag en na alleen een ontbijt hadden we alledrie honger. ‘Als jullie wat gaan eten, in het cafetaria of personeelsrestaurant, dan blijf ik wel bij Krijn en eet ik later iets’, stelde ik voor. Prima. Maar ja Sonntag ist Sonntag en de restaurants waren dicht. Dus reden ze snel even op en neer naar de Mac. En je zult het altijd zien, toen was het zover. Ik probeerde Krijn uit te leggen wat er gebeurde – net als daarvoor toen ter voorbereiding nog een keer slijm werd afgezogen voor zover aanwezig. Dus weer ‘mond open Krijn, echt, open houden. de buis gaat er zo uit en D. zuigt het laatste vocht eruit. Anders moet je dat ophoesten.’ Daarom stond ik erbij en mocht erbij blijven toen de arts de buis uit zijn keel trok.

Achteraf kan ik alleen maar zeggen dat het bijna meteen was of er een stop uitgetrokken werd, er was allemaal vocht te horen. Het lukte Krijn niet om dieper en langzamer te ademen. De uitermate ervaren D. deed er alles aan om Krijn te stimuleren, te helpen, vocht weg te zuigen – opeens heel veel – en met een mondkap zuurstof en tegendruk te helpen. Nog nooit heb ik gezien dat er zoveel tegelijk gebeurde. En tegelijk zo rustig. ‘Geef hem even tijd…’ Maar niets hielp. Hij kon niks meer. Deed niks meer. Toen een verpleegkundige in de deuropening kwam zeggen dat ‘de familie’ er was, kon ik alleen maar denken: dit moeten Robin en Cleo niet zien en ben ik weggegaan. Ik kon niks doen om Krijn te helpen. Hij hoorde het niet meer.

We gingen met z’n drieën in de officiële wachtkamer zitten. Waar Robin en Cleo vooral bezorgd waren over hoe ik eraan toe was. Ik was er namelijk van overtuigd dat het einde verhaal was en verkeerd zou aflopen. Stikken. Zuurstoftekort. Mislukte beademing, noem het maar. Na een uurtje is Robin gaan vragen hoe het ermee stond, terwijl Cleo en ik in de wachtkamer bleven. Even later wenkte hij ons. Het was achter de rug en D. had hem uitgelegd wat er gebeurd was. Dat Krijn weer opnieuw geïntubeerd moest worden. Hij had zichzelf bewusteloos geademd, dat was wel duidelijk. Teveel Co2 in zijn bloed. D. snapte ook niet hoe dat kon. Alles leek vooraf goed, maar hij vertelde precies wat ik ook gezien had. Dacht zelfs nog even dat de maagsonde – waar Krijn alleen wat water doorheen krijgt – misschien verkeerd had gezeten, maar dat was ook niet zo. Op CT, röntgen, wat we vooraf konden zien/horen en uit de gemeten waarden was dit niet te voorspellen geweest. D. was behoorlijk bedrukt doordat het ondanks alles niet gelukt was. Zocht naar wat ontspanning en toen we aan zijn bed stonden, sprak hij Krijn op strenge toon toe: ‘Du machst immer alles anders als wir erwarten, Krijn. Damit musst du aufhören, oder du bekommt nichts mit Weihnachten.’ (Je doet alles steeds anders dan we verwachten. Ophouden daarmee, anders krijg je geen cadeautjes met Kerst.)

Krijn ligt inmiddels rustig – onder wat meer verdoving – aan de gecontroleerde beademing met extra zuurstof en de waarden zijn alweer beter. Hij reageerde ook op onze aanwezigheid en begreep wat we zeiden. Goddank. De enorme hoeveelheid adrenaline die het lichaam onder al die stress had aangemaakt neemt af. Bij mij nog niet helemaal, dus Cleo en ik zijn naar het appartement gegaan. Robin zit nog aan Krijns bed om te wachten tot alles weer rustig is. En nu? Afwachten weer. Toch een tracheotomie misschien?