moederblik uit, fotografenblik aan. Heerlijk.

Een heerlijke herfstdag, deze vrijdag 23 oktober. Zonnetje aan strakblauwe hemel en zacht briesje. Vanmorgen lekker op het balkon koffie gedronken. De dag waarvan maanden geleden vastgelegd was waar Robin en ik ’s avonds zouden zijn; in Utrecht, Tivoli. Op de kaartjes staat te lezen Zappa plays Zappa. De jongere generatie speelt eigen werk en een ode aan vader Frank die alweer 22 jaar dood is. Geen betere bestemming voor deze kaartjes -nu wij niet kunnen gaan- dan ónze volgende generatie. Cleo gaat met haar vriend Thijs vanavond een flinke snuif muziekcultuur opdoen. Viel Spass jongens! Heeft Hugo een lekker avondje chillen met z’n vrienden (hij is afgelopen juni in mijn plaats meegeweest naar Paul McCartney in de Ziggo Dome).

Robin rijdt vrijdagmiddag weer naar Bad Oeynhausen om bij Krijn te kunnen zijn na de tracheotomie. Tijdens de rit over de Veluwe en het bosrijke gebied rond Osnabrück heeft de natuur in haar fraaiste herfstkleurenpracht vast wat afleiding gegeven. Uit de boxen klonk muziek van Dream Theater (Live at Budokan), een band die we eerder gemist hebben omdat we toen drukker waren met het opvoeden van drie kindjes.
Het zonnetje scheen vanmorgen toen ik op de fiets stapte naar het ziekenhuis zó blij over de gele en rode bomen dat ik afgestapt ben omdat ik een nieuw achtergrondje voor mijn iPhone ‘zag’. Even geen foto maken om een moment vast te leggen voor later, maar gewoon om de mooi en de compositie. Geel blad, zwarte stam en blauwe lucht.

En Krijn? Die lag er heel rustig bij. Zwaar verdoofd (sufentanil op 6 en propofol eerst op 20 en later op 30) maar nog steeds aanspreekbaar. Af en toe loom zijn oogleden omhoog trekkend om me aan te kijken. Focussen lukt niet met ogen die naar buiten wijken, maar hij ziet het wel. ‘Oren blijven het langste werken als iemand verdoofd is’, had een verpleegkundige me eens verteld. Daarom praten wij ook veel en steeds weer tegen hem. En als je nog kunt ja-knikken of nee-schudden, al is het maar 1 of 2 mm, dan ben je echt nog wel bij. Hij wilde steeds horen hoe het gisteren ging en wat vandaag gaat gebeuren. Aan zijn wenkbrauwenfrons te zien was nog niet blijven hangen wat het woord tracheotomie betekent. Hij kon duidelijk maken dat hij wel nog wist dat hij gisteren zelf had geademd. Maar wat daarna is gebeurd, is hij kwijt.

<Paar uur later> Robin en ik zitten samen aan Krijns bed. Te wennen aan een gezicht waar geen buis meer uit de mond komt die met een bandje om zijn hoofd op zijn plaats gehouden moet worden. Alleen een pleister op zijn neus met de maagsonde in zijn greep. Daaronder een snor boven een ontspannen bekkie met tanden. Ruim onder de adamsappel een witte vierkante pleister die onder de canule door ligt. Aan het buisje de attributen van de beademing; eerst een haakse bocht, dan een vernevelbakje, filter en tenslotte de groene geribbelde dubbelwandige buis die naar het beademingsapparaat loopt naast het bed. Op het scherm is te zien dat hij ontspannen is en 17x per minuut ademt. Krijn is blij dat het gedaan is.

De tracheotomie is uitgevoerd door Oberarzt B. die eerder vanmiddag enthousiast vertelde over zijn bezoek aan Utrecht vorige week. Gewoon in de stad, niet bij collega’s in het AZU. ‘Nederlanders zijn zo ontspannen, ze zien eruit of ze allemaal tevreden zijn met hun leven. Erg leuke stad, met veel jonge mensen.’ Tja, Robin is er geboren, ik werk er en wie weet gaat Cleo er studeren. Prima stad (na Amsterdam dan). We spraken de arts na de ingreep weer en hij zag er zelf ook onmiskenbaar tevreden  uit.

De verdoving van Krijn is flink naar beneden en hij kan op gesloten vragen goed antwoorden met knikken of schudden. Hij voelt zich beter, heeft eigenlijk weinig pijn en is benieuwd hoe zijn hals eruit ziet. We maken een foto die hij uitgebreid met één oog bekijkt. Raar, maar niet eng of zo. Niet kunnen praten (al sinds de harttransplantatie) is vervelend maar slikken kan nu opeens wel en dat is erg fijn. Dat het écht beter gaat bleek toen hij iets probeerde te zeggen. We stonden allebei aan een kant van het bed en we hingen met z’n tweeën boven zijn hoofd om beter te kunnen liplezen. Pas na zeker vijftien keer begreep Robin het opeens: Voor-Le-Zen. Natuurlijk! Ik had gisteren diverse vergeefse pogingen gewaagd om iets uit Krijns favoriete blad Historia dat al weken ongelezen ligt te wachten, voor te lezen. Nu droeg Robin het vijf pagina lange verhaal over de muiterij op het VOC-schip de Batavia in één ruk voor. Het tevreden gezicht van Krijn sprak boekdelen. En zo bracht deze vrijdag 23 oktober ons allemaal iets waar we heel hard aan toe waren: een beetje ontspanning en een goed gevoel.