Gisteravond een blog geschreven, dat bij nalezing vooral uit opsomming van getallen bestond. Hoogte en type verdoving, vochtbalans, ademfrequentie et cetera. Vooral om uit te leggen wat er allemaal gedaan wordt om de beademing er vanaf te krijgen. Maandag rustdag, dinsdag langzaam het afbouwen weer opbouwen. Van een poging in de avond werd op het laatste moment afgezien. Toch teveel onrust en moeite met ademen. Woensdag dan. Maar nee, ook dat lukte niet. Een voorzichtige tussenstap: alles van de beademing weghalen en alleen de slang in de keel laten. Daar dan extra zuurstof door toedienen. ‘Proberen we dat een half uurtje Krijn, oke?’ Ja, dat wilde hij graag. Maar na een paar minuten gaf hij aan dat het niet ging. Bloed afgenomen om te testen of de bloedgassen goed waren. Die voldeden, maar het was fysiek te zwaar. Ademen door een rietje, ga er maar aan staan. Het was zo’n mooie dag ervoor geweest: 21 oktober 2015 – Back to the Future-day. Helaas.
Vandaag dan, donderdag – na drie weken aan de beademing? En jawel, toen ik vanmorgen bij hem kwam was het al gebeurd: de beademing was eraf! Geen buis meer in zijn keel sinds 10 uur, alleen een zuurstofslang voor zijn neus die flink naar binnen blies. Hij lag op zijn zij behoorlijk moeizaam te ademen. Te snel en te oppervlakkig. Maar was wel blij. ‘Oefenen jongen, oefenen, je kúnt het! Je bent al van zó ver gekomen, dit gaat lukken.’ En met alles wat in zijn macht lag heeft hij ervoor geknokt. Op alle mogelijke manieren, bed iets meer rechtop, op zijn rug liggen, armen omhoog, nee, toch op een zij, bed weer vlakker, extra kussens onder zijn armen, beetje voorover hangend etc. etc.
Het mocht niet baten. De afkickverschijnselen van de verdovende medicatie komen er nog eens bij – waardoor hij onrustig was en ondanks alle inzet zichzelf niet kalmer kreeg. Uiteindelijk moesten zijn handen zelfs gefixeerd worden omdat hij ervan overtuigd was dat de maagsonde en de extra zuurstof hem ervan weerhielden te ademen. Helaas, een vervelende maatregel, maar wel noodzakelijk. En toen bleek dat zijn darmen de sondevoeding die hij sinds gisteren weer krijgt prima verwerken en doorvoeren. Bij het bed verschonen was het helemaal duidelijk; zo ging het echt niet langer. Doorgaan betekende dat hij zichzelf zou uitputten. Hij kreeg met een los masker extra beademingsondersteuning en even later kwam arts F. – die hem goed kent – kijken. Al eerder had hij de verdovende dexdor flink omhoog gezet in een poging Krijn rustiger te krijgen. Had niet geholpen. Het ontbreekt Krijn niet aan wilskracht, maar letterlijk aan spierkracht in zijn borst om zelf goed in en uit te ademen.
De knoop werd om 19.00 uur doorgehakt. Opnieuw intuberen en aan de beademing. Eerst verdoven met een flinke dosis propofol. En dan morgen, als hij weer helemaal rustig is en een beetje bijgekomen, krijgt hij de tracheotomie; de opening in zijn luchtpijp via de hals. Dokter F. vroeg me om het Krijn uit te leggen, zodat hij het in ieder geval al gehoord heeft. Heb ik gedaan. Hij begreep het en vond het goed. Tot de verdoving helemaal werkte bleef ik bij hem. Ging daarna op de gang zitten wachten en belde Robin. Na het intuberen kwam dokter F. ons uitleggen wat deze nieuwe stap betekent. Robin luisterde direct mee en we begrijpen nu waarom artsen liever geen tracheotomie doen als het niet écht nodig is. ‘Ik wil geen valse verwachtingen wekken. Het is een vervelende ingreep en Krijn moet wennen aan de canule in zijn hals. Voordeel is dat hij waarschijnlijk wel kan eten en drinken, maar in eerste instantie kan hij niet praten. Grootste voordeel is dat hij steeds kan oefenen en na een tijdje weer genoeg kracht krijgt om zelf goed te ademen. Houdt u rekening met 5 á 6 weken.’
Dat is de stand van zaken nu. Ik ben daarna nog bij Krijn geweest, die nog steeds hoog maar wel rustig ademend onder zeil lag. Maakte zijn handen los en heb hem een dikke knuffel gegeven. De dag was zo mooi begonnen en dan nu toch die domper. Voor Krijn, voor ons, de artsen en ook voor verpleger L. die de hele dag pogingen heeft gedaan hem te helpen. Ik deed mijn mondkapje en haarnetje af en L. bracht me naar de sluis waar ik ook de Schutzkittel uit mocht trekken en schudde me de hand. ‘Het spijt me, ik had het ook liever anders gezien. Het duurt langer, maar het komt wel goed.’
LEEUWENHART KRIJN 
Jeetje Warna, wat een teleurstelling weer. Maar wederom hoopgevende woorden van de arts. Geduld… Jullie family middle name. Naast pech en geluk. En kracht. En doorzettingsvermogen. Enfin, je snapt wat ik bedoel;)
Veel liefs!
Tjonge, wat moet Krijn (en jullie natuurlijk ook) veel doorstaan. Wat is hij geestelijk sterk zeg. Daar sta ik elke keer van te kijken. Sterkte weer. X
Inderdaad, steeds weer die hoop en zoveel goede inzet van iedereen. Dan is het steeds weer verdrietig als het anders uitpakt. Het raakt me, ook om de goede zorg van iedereen, het samen er voor gaan.
Lieve Krijn en al je dierbare mensen om je heen, veel innerlijke kracht toegewenst om jouw weg te gaan en te volgen, samen en in verbinding.
Digitale Zoen van Yvonne
Lieve Warna,
Wat een dappere zoon hebben jullie. En wat heeft hij een sterke ouders. Moet vaak even aan jullie denken. Onvoorstelbaar allemaal.
Veel liefs en een knuffel
Jeetje wat een tegenvaller. En wat is Krijn een knokker. En jullie ook natuurlijk. Ik blijf meeleven en zou willen dat het iets zou bijdragen aan het herstel. Sterkte!