Rückenschmerzen

Rugpijn. Denk je ze zo’n beetje allemaal gehad te hebben… zit er toch weer een kink in de kabel. Nadat Krijn de laatste tijd eigenlijk best goed geoefend en gelopen had, blokkeert sinds ruim een week de vooruitgang. Sterker nog; we moeten constateren dat het eigenlijk achteruit gaat. Opstaan en aankleden gaan echt niet meer vrijwillig en de afstandjes die hij achter de rollator loopt, zijn heel beperkt. En pijnlijk. Soms heen naar de badkamer, maar dan terug zittend, peddelend met zijn voeten. Als het al lukt.

Pijn kost ook energie en dus is voldoende voedingsstoffen binnen krijgen belangrijk. Maar ja, de eetlust neemt ook af en de strijd die hij aangaat om dan maar niet te eten kost ongeveer evenveel energie als het eten zelf oplevert, denk ik soms. Wel goed gaat de vochtbalans. Hij houdt niet meer teveel vocht vast en bijna ongemerkt is zijn dikke buik – ascites – verdwenen. De infusen met continue diuretica (plasmedicatie) zijn vervangen door pillen. Scheelt weer twee groene kastjes met pompspuiten meenemen in zijn rollatormandje. En het extra vocht dat je zo ongemerkt binnen krijgt.

Nog een drupje positief nieuws: de pacemakerdraad is eruit. Twee omhulde draadjes met aan de top elektrodes zaten in de hartspier en liepen via Krijns buik door een piepklein slangetje naar buiten. Vastgehecht aan de huid. Die meterslange blauwe en witte draadjes werden met plugjes aan het pacemakerkastje verbonden dat bij zijn bed hing. Draaien aan de knopjes geeft het hart een elektrische prikkel. Vooral de eerste weken na transplantatie is dat een belangrijke achtervang. Krijn heeft ze sinds 2 oktober en de elektrodes werkten niet goed meer. Hij bewaarde de losgekoppelde draadjes opgerold onder een pleister op zijn buik. Zaterdag was ook de buikhechting losgegaan. Een cardiologe kwam kijken, maakte voorzichtig de pleister los – een handeling die Krijn nog altijd vervelender vindt dan prikken – en trok in één vloeiende beweging de draadjes uit zijn hart. Pijnloos. Wattenbolletje en nieuwe pleister op zijn buik, klaar. Mooi! Weer een gaatje minder in zijn lijf; weer een stapje dichter bij douchen.

Alleen de bloedverdunner heparine gaat nog via een infuuspomp naar de – alweer vernieuwde – katheter in zijn hals. Voor de rest kan hij inmiddels vrijwel alle medicatie in pilvorm innemen. Daarvoor krijgt hij iedere ochtend een speciaal voor hem klaar gemaakt doosje met vier vakjes: Morgen, Mittag, Abend, Nacht. Vooral de ochtendportie is bijna een maaltijd op zich. Zeker als zijn kalium te laag is en hij soms wel 5 geelwitte capsules extra moet innemen. Om vervolgens al die kalium weer net zo hard uit te plassen; de nieren hebben nog moeite met de juiste afstelling en filteren niet goed. Vanavond daarom weer aan de dialyse.

Wat precies de pijnscheuten veroorzaakt is nog niet bekend. Is het alleen spierpijn, of Ischias, of een scheurtje in een wervel? Op een röntgenfoto die afgelopen donderdag is gemaakt omdat hij het toen uitschreeuwde van de pijn, is niets afwijkends te zien. Inmiddels is een soort drietraps pijnplan gemaakt waarbij Krijn op zijn rug een pleister met fentanyl (nu 25) krijgt, aangevuld met pillen paracetamol en druppels tramadolor. En voor de nacht nog wat extra’s erbij om pijnloos te kunnen slapen. Als het echt niet gaat, krijgt hij een dosis dipidolor ingespoten tegen de pijn. Met zijn lage gewicht – iets afgevallen naar 46 kilo – moet pijnstilling lukken. Wel vervelend, want het zijn bijna allemaal opiaten.

Oberarzt S. had vorige week al een MRT (=MRI) aangevraagd, maar dat was nog niet zo eenvoudig. Het apparaat was namelijk ‘ontploft’ vertelde hij smeuïg. Nou ja, kapotgegaan in ieder geval. Zonder patiënt gelukkig. Iets met helium of zo. Inclusief een alarm waardoor de Feuerwehr groot was uitgerukt en met hun rode wagens en blauwe zwaailichten de Nederlandse driekleur vormden in de besneeuwde straat. (Ik moest meteen denken aan vorig jaar oktober, toen ik 12 brandweerauto’s bij het ziekenhuis had gezien). In ieder geval was daarom de MRT toen vervangen door een röntgen. Inmiddels is het apparaat weer gerepareerd en staat Krijn op de lijst om een mooi plakjesplaatje te laten maken van  zijn rug. Formulier is ingevuld met onder andere de vraag of hij ergens metaal heeft in zijn lijf. De hechtingen in zijn borstbeen zijn van titatium weten we nu. De staaldraadjes achter zijn tanden zijn geen probleem bij een MRI van zijn rug als het goed is. Vandaag – woensdag – was er geen plek meer helaas, hopelijk mag hij morgen de buis van het apparaat in. Gelukkig heeft hij geen last van claustrofobie, maar gestrekt liggen is nog niet zo eenvoudig. Rottige rugpijn.